Laureaci
2016 prof. dr. hab. Hanna Gulińska, UAM Poznań
2011 mgr Wanda Szelągowska, UW, Warszawa
2010 prof. dr hab. Jan Cipera, UK, Praga
2009 dr Elżbieta Kowalik, UG, Gdańsk
2008 dr Krystyna Skrok, UMCS, Lublin
2007 dr Zofia Kluz, UJ, Kraków
2006 mgr Irena Grabczak, IKN i LO, Kraków
2005 dr Józef Soczewka, Warszawa
2004 mgr Ewa Gojdź-Czupry, XI LO, Wrocław
prof. dr hab. Zofia Stasicka, UJ, Kraków
2003 dr Magdalena Konieczna, WSP, Opole
2002 prof. dr hab. Romuald Piosik, UGd, Gdańsk
2001 prof. dr hab. Andrzej Burewicz, UAM, Poznań
2000 dr Zofia Niraz, WSP, Siedlce
1999 dr Maria Pietruszewska, UMK, Toruń
1998 prof. dr hab. Zbigniew Kęcki, UW, Warszawa
1997 dr Anna Galska-Krajewska, UW, Warszawa
dr Stefan Sękowski, UJ, Kraków
1996 dr Natalia Wanda Skinder, IKN, Wrocław
dr Józef Markowski, WSP, Częstochowa
1994
mgr Anna Banaszkiewicz, LO, Radom
dr Stanisław Banaszkiewicz, WSI i LO, Radom
mgr Stanisław Górzyński, LO, Lublin
mgr Karol Król, LO, Łódź
mgr Teofil Lawgmin, LO, Zamość
1992 doc. dr Zofia Matysikowa, UG, Gdańsk
1991 prof. dr hab. Andrzej Bielański, UJ, Kraków
1990 mgr Kazimierz Chmielewski, WSP i LO, Łódź
Medal im. Jana Harabaszewskiego
Jan Harabaszewski (ur. 1875, zm. 1943)
absolwent Wydziału Chemii Technicznej Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Nauczyciel chemii w Gimnazjum im. T. Czackiego w Warszawie, adiunkt Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego.
Twórca metodyki chemii w szkolnictwie polskim. Jego przewodnim celem było nauczanie chemii poprzez eksperyment uczniowski. Uważał, że chemia jest najlepszą szkołą myślenia indukcyjnego i rozwija osobowość ucznia.
Był redaktorem czasopisma dla nauczycieli „Fizyka i Chemia”, w 1936 roku wydał swą najważniejszą pracę „Dydaktyka chemii”. Założyciel i pierwszy przewodniczący (1924-1926) Sekcji Dydaktycznej Polskiego Towarzystwa Chemicznego.
Jego imieniem nazwany jest medal przyznawany od 1990 przez Polskie Towarzystwo Chemiczne za wybitne osiągnięcia związane z dydaktyką chemii oraz za działalność popularyzatorską w tej dziedzinie.Twórca polskiej dydaktyki chemii. Jan Harabaszewski Monografia o najwybitniejszym polskim dydaktyku chemii Janie Harabaszewskim powstała w związku z podwójnym jubileuszem Wydziału Chemii Uniwersytetu Warszawskiego, który w 2005 roku obchodził pięćdziesięciolecie samodzielnego istnienia, a w roku 2009 świętował Sprawozdanie z działalności Zarządu Sekcji Dydaktycznej PTCh 2013-2014 Sprawozdanie z działalności Zarządu Sekcji Dydaktycznej PTCh 2013-2014 „200 lat chemii w Uniwersytecie Warszawskim". Sylwetkę Jana Harabaszewskiego przedstawiono w niej z różnych punktów widzenia: jako teoretyka nauczania chemii, organizatora oświaty chemicznej i systemu doskonalenia nauczycieli chemii w Polsce, nauczyciela akademickiego i gimnazjalnego, publicystę, tłumacza i wydawcę oraz wychowawcę młodych Polaków, a także jako głowę rodziny. Pokazano dorobek naukowy Jana Harabaszewskiego oraz jego walkę o nowoczesny program nauczania chemii i dobre warunki kształcenia chemicznego w polskich szkołach. Idee Harabaszewskiego, takie jak stosowanie heurezy, zasada indukcyjnego i eksperymentalnego nauczania chemii, wymagania od uczniów aktywnej postawy i samodzielności myślenia czy uogólniania poznanej faktografii, znajdują zastosowanie w dzisiejszej dydaktyce chemii w całej Europie. Zapoczątkowane przez Jana Harabaszewskiego upodobnienie nauczania do procesu badawczego uznawane jest obecnie za bardzo skuteczną technikę kształcenia.
